“Dungeons & Dragons: Hırsızlar Arasında Onur” İncelemesi
Dünyanın en popüler masaüstü rol yapma oyunu Zindanlar ve Ejderhalar Beyaz perdede istediğini elde edemedi. Şu ana kadar izlediğimiz uyarlamalar beklenen parlaklığın çok uzağında kaldı.
Dungeons & Dragons: Hırsızlar Arasında Onur Beklentilerinizi nasıl belirlediğinize bağlı olarak, sizi mutlu edebilir veya ondan nefret edebilir. Genel olarak takip edilecek hikayelerin ilki ile karşı karşıyayız ve hedef kitle daha genç bir kitle.
Not: Spoiler yok!
Neverwinter, D&D evreninin New York’udur.
Onlarca farklı kitaba yayılmış hikayeleri içinde barındıran bu dünya, ülkemizde de var. Unutulmuş Diyarlar adı altında yayınlandı. Evrende geçen Icewind Dale, Baldur’s Gate, Neverwinter Nights gibi yapımlar da bilgisayarda oynadığımız yapımlardı.
Dungeons & Dragons: Hırsızlar Arasında Onur Neverwinter’da, bu dünyanın New York’unda geçiyor. Nasıl büyük kahraman filmlerinde konu hep New York’u içeriyorsa, bu evrenin hikayeleri de bir şekilde Neverwinter ile bağlantılıdır. Bu sinemada da durum farklı değil. Yeni bir dünyayı tanıtma açısından baktığımızda uygun bir çıkış noktası görüyoruz.
Filmin en büyük başarısı kendini ciddiye almamayı başarması.
Çok para kazandıracak bir markanız varsa tabii ki kullanmak istersiniz. Yapımcıların da yaptığı buydu ama en başından çok doğru iki karar verdikleri açık: Masanın etrafında dönen geyiği andıran bir sinema yapacaklardı ve 90’ların B sınıfı sinemalarıestetik konusundaki kararlılıkları sinemayı mükemmel kılıyor.
Karakterlere saygı duymanın önemi de ortaya çıkıyor.
İnşaat şakalarının çokluğuna ve bazı yerlerde göze çarpan boşluklara rağmen, karakterlere saygı dikkat çekmek. Karakterler genellikle bir şaka aracı olsalar da, asla kendileri şaka haline gelmezler. Şaka olsun diye ekrana hiçbir karakter getirilmiyor. Ayrıca karakterler ne zaman olgunlaşmaları gerekse yetişkin gibi düşünüp davranabiliyorlar.
İki sinema bir arada: D&D oyuncuları olanlar için, olacaklar için bir sinema.
Filmin en başarılı yönlerinden biri de farklı seyirci gruplarının bu yapımdan aynı anda keyif almasına olanak sağlaması. Katman katman sinema: Ortalama bir şaka genel seyirciye hitap etmeyi başarırken, bire bir şakadır. FRP oyuncuları başka bir açıdan gülüyor. Genel olarak esprilerin tutarlılığı nezih, hikayeyi çok sulandırmıyor ama sinemanın kendisini pek ciddiye almadığını da gösteriyor.
Yani bir film Yüzüklerin Efendisi veya Game of Thrones’un destansı olmasını beklemiyorsanız Çok eğleneceğinizi söylemek mümkün. Öte yandan yetişkin ilişkileri üzerine pek çok yapımdan daha olgun bir çalışmayla karşı karşıya kalmamız tatlı bir ironi oluşturuyor mu? Şikayetçi miyiz, asla.
Oyuncular da sırıtmıyor, kendilerini ikna etmeyi başarıyorlar.
Hollywood’un Chris’lerinden biri olan Pine, role uyuyor, tarihin en iyisi hikayeyi bırakırsa pek bir şey değişmeyecekBaşrollerden biri olmasına rağmen oldukça eğlenceli bir hikayenin merkezinde olmayı başarıyor. Michelle Rodriguez gerçek bir balta tanrısı (ilahi?) olarak uygun bir performans sergiliyor. Bridgerton’da ağabey olarak bilinir Regé-Jean SayfasıAyrıca kendisini sinemada görmeye alışık olduğumuzdan farklı bir performansla karşımıza çıkıyor.
Ve üretimde pratik etkiler. CGI Çok sık kullanıldı ve açıkçası başarılı oldu. Pratik efektler her zaman çok gerçekçi görüntüler vermeyebilir ama aşırı gerçekçilik gibi bir sorununuz yoksa gördüğünüz sahneler gayet yeterli. Ayrıca hangi karakterlerin oyuncaklarının yapılacağını bir aşamada görmemizi sağlıyor.
